O loito, o do corazón e tamén o loito
proclamado polas institucións, prendeu en todos os galegos e todas as xentes de
España, de Europa e do mundo. Todos asistimos co corazón encollido aos relatos
e comentarios dos medios de comunicación, audiovisais e escritos.
Cando
acontecen accidentes e catástrofes con tantas mortes non faltan as preguntas
pola providencia dun Deus que é pai amante de todos os seus fillos. Non falta
quen fai destes acontecementos un argumento para negar a existencia dun Deus
que lles parece cruel e impasible.
UNHA
OLLADA AO MUNDO
Non é xusto cargar na conta de Deus os
efectos das decisións humanas. O progreso industrial, desde o maquinismo de
fins do século XVIII ata as grandes tecnoloxías dos séculos XX e XXI, non se
produciu nin se logra inocentemente. Todos coñecemos a terrible explotación de
homes, mulleres e nenos, condenados a horas interminables de traballo, sen
garantías nin compaixón, que deu lugar ás reivindicacións e loitas sociais da
nosa historia contemporánea.
Podemos mirar tamén o continente africano e
preguntarnos polo seu deterioro, polas inacabables guerras que facilmente
catalogamos como “tribais”, polos milleiros de refuxiados e desprazados, etc.
Non temos máis que recordar os nomes de Hiroshima e Nagasaki, de aniversario en
agosto, e lembrarnos de que a enerxía nuclear non naceu para producir
electricidade senón mortes masivas. O láser non naceu para eliminar as feridas
do bisturí cirúrxico nin as cataratas
senón para guiar os mísiles cargados de destrución e morte. Mesmo
Internet, a gran rede que nos facilita a comunicación universal, nace dentro
dun programa do exército dos EE.UU. para mellorar a fiabilidade e fluidez da
súa información interna.
Vivimos nunha sociedade dirixida por
decisións de consellos de administración e lobbys poderosos, que deciden
clausuras de fábricas, reducción de traballadores, transferencias de
incalculables cantidades de diñeiro para armas, para redes de escravitude de
mulleres e nenos, etc. Parecen decisións anónimas, coma se non decidisen as
persoas membros deses Consellos.
Vivimos nunha sociedade na que fixemos do
superfluo unha necesidade, da velocidade unha condición, da frivolidade un
consumo masivo.
A
MARABILLA DO CORAZÓN HUMANO
Pero ademais das decisións equivocadas,
interesadas, egoístas e tremendamente destrutivas que conforman a nosa
realidade de cada día, abundan as
decisións de amor, de servizo, de
sacrificio polos demais, de defensa dos débiles e pequenos. Aí o corazón humano
resplandece como luz e revelación do mesmo amor de Deus. A noite do 24 de
xullo, entre a sombriza tristeza dun tren de morte, brillaron múltiples candeas
luminosas, os corazóns das persoas que atenderon, consolaron, deron sangue e
souberon ser humanos no medio do desastre. Con eles, Deus estaba alí.
No hay comentarios:
Publicar un comentario