Salen las cuentas si... Compartes

Fame en Somalia, Etiopía e Kenia (Información de Mans Unidas)

A longa sombra da fame volve cubrir os países do corno de África, ameazando a vida de millóns de persoas en Kenia, Etiopía, Djibouti e, principalmente, en Somalia. De 11 millóns de persoas que se atopan en serio risco de morte por este motivo, máis de dous millóns son nenos gravemente desnutridos. A poboación desta rexión do mundo enfróntase a unha catástrofe de enormes proporcións motivada pola peor seca que se lembra desde comezos dos anos 50, á que hai que sumar o incremento do prezo dos alimentos.

A Misa televisada (O til, Pobo de Deus 644). AGV

Despois de tres anos como responsable do programa Santa Misa da TVG  quero compartir cos amigos lectores o criterio que nos guía neste labor  e determina o estilo de celebración que sae pola pantalla da “galega”  cada domingo.  

     Desde 1991 un Convenio entre os bispos de  Galicia e a TVG  regula as decisións dos responsables da canle autonómica sobre  os programas e as retransimións dos actos de culto católicos. Nese mesmo Convenio a TVG obrígase a incluír unha programación relixiosa e di que os seus directivos  “evitarán, no posible, a coincidencia horaria destes programas cos do mesmo carácter que emitan a Televisión Española ou outras canles privadas”.

  

¿Misa para a televisión

ou retransmisión da Misa?

     Ao longo do ano, en  diversas festividades e conmemoracións nas que está implicada a sociedade galega como tal, a TVG  retransmite os actos relixiosos pertinentes. Neste capítulo entran a Misa da Ofrenda ao Apóstolo en Santiago, ao Santísimo en Lugo, os actos presididos  polo Papa na súa recente visita a Galicia, as procesións de Semana Santa, etc. Nestas ocasións  a televisión encontra unha liturxia solemne, unha variedade, beleza e cor que as cámaras agradecen e que lle ofrecen ao realizador numerosos recursos para lograr unha retransmisión de ritmo sostido e áxil.

     A misa das dez da mañá de calquera parroquia galega, vilega ou rural, dista moito da riqueza plástica das misas das grandes festas. Por ser televisada poderiamos pensar que é necesario darlle á celebración o atractivo emprestado de coros xuvenís, de numerosos e vistosos acólitos, dun  repertorio musical de alto nivel, dunha asemblea litúrxica participativa e alegre. Pero o obxectivo da retransmisión da Misa non é outro que achegar a eucaristía aos que non poden acudir a ela  na  realidade da comunidade de fe.  Por iso debemos lograr que a televisión retransmita unha Misa “real” e lles facilite aos telespectadores unirse á  asemblea concreta que está celebrando a Misa.  Os que participamos na Misa soamente debemos pensar en vivila, coma se non houbese cámaras alí.  Os técnicos que a emiten deben comunicar a vibración interior dos alí reunidos no nome do Señor.  

     A ampla e fiel aceptación de que goza a Santa Misa da TVG está indicándonos que estamos acertando. Caben –seguro- moitas melloras. Pero, polos testemuños que nos chegan, sabemos que os que nos ven “entran” na celebración e vívena escoitando, rezando e cantando connosco.

     Esa comuñón na fe é o noso mellor premio.

     A.G.V.

A Misa televisada (O til, Pobo de Deus 644). AGV

Despois de tres anos como responsable do programa Santa Misa da TVG  quero compartir cos amigos lectores o criterio que nos guía neste labor  e determina o estilo de celebración que sae pola pantalla da “galega”  cada domingo.  

     Desde 1991 un Convenio entre os bispos de  Galicia e a TVG  regula as decisións dos responsables da canle autonómica sobre  os programas e as retransimións dos actos de culto católicos. Nese mesmo Convenio a TVG obrígase a incluír unha programación relixiosa e di que os seus directivos  “evitarán, no posible, a coincidencia horaria destes programas cos do mesmo carácter que emitan a Televisión Española ou outras canles privadas”.

  

¿Misa para a televisión

ou retransmisión da Misa?

     Ao longo do ano, en  diversas festividades e conmemoracións nas que está implicada a sociedade galega como tal, a TVG  retransmite os actos relixiosos pertinentes. Neste capítulo entran a Misa da Ofrenda ao Apóstolo en Santiago, ao Santísimo en Lugo, os actos presididos  polo Papa na súa recente visita a Galicia, as procesións de Semana Santa, etc. Nestas ocasións  a televisión encontra unha liturxia solemne, unha variedade, beleza e cor que as cámaras agradecen e que lle ofrecen ao realizador numerosos recursos para lograr unha retransmisión de ritmo sostido e áxil.

     A misa das dez da mañá de calquera parroquia galega, vilega ou rural, dista moito da riqueza plástica das misas das grandes festas. Por ser televisada poderiamos pensar que é necesario darlle á celebración o atractivo emprestado de coros xuvenís, de numerosos e vistosos acólitos, dun  repertorio musical de alto nivel, dunha asemblea litúrxica participativa e alegre. Pero o obxectivo da retransmisión da Misa non é outro que achegar a eucaristía aos que non poden acudir a ela  na  realidade da comunidade de fe.  Por iso debemos lograr que a televisión retransmita unha Misa “real” e lles facilite aos telespectadores unirse á  asemblea concreta que está celebrando a Misa.  Os que participamos na Misa soamente debemos pensar en vivila, coma se non houbese cámaras alí.  Os técnicos que a emiten deben comunicar a vibración interior dos alí reunidos no nome do Señor.  

     A ampla e fiel aceptación de que goza a Santa Misa da TVG está indicándonos que estamos acertando. Caben –seguro- moitas melloras. Pero, polos testemuños que nos chegan, sabemos que os que nos ven “entran” na celebración e vívena escoitando, rezando e cantando connosco.

     Esa comuñón na fe é o noso mellor premio.

     A.G.V.

O til (Pobo de Deus, 643) - Dous signos na ordenación sacerdotal - AGV

 O pasado 3 de xullo o arcebispo ordenou na catedral santiaguesa a seis sacerdotes e dous diáconos.
  Concelebraron con el os xa novos presbíteros e os outros cento cincuenta que, así, acolleron na orde presbiteral os novos membros.

A IMPOSICION DE MANS

     Como é sabido, antes da solemne e expresiva oración de consagración, o bispo impón as mans sobre o chamado ao sacerdocio. Ese xesto significa e comunica a efusión do Espírito Santo. Despois do bispo, todos os concelebrantes, membros do presbiterio diocesano, tamén impoñen as mans sobre os que van ser os seus compañeiros, expresando así que o vínculo da irmandade e comuñón entre eles é o Espírito de Cristo recibido na ordenación. A amizade e o compañerismo entre os cregos ten o seu máis forte fundamento non na simpatía e camaradería persoais, senón no don do Espírito. Todo sacerdote sabe que no ministerio recibido está a razón máis importante para ser amigo e irmán dos seus compañeiros.
 

A PROSTRACIÓN

    Antes da imposición de mans os ordenandos formulan ante o bispo a súa dispoñibilidade e os seus votos para exercer o ministerio e unirse cada vez máis a Cristo.

Nese momento próstranse no chan e toda a asemblea, isto é, o Pobo de Deus, eleva a súa oración e invoca a intercesión dos santos para que os que van ser ordenados vexan cumpridos na súa vida os votos formulados. A escena é emotiva. Os elixidos, prostrados no chan, asumen a carga do coidado do Pobo de Deus. Unha carga honrosa, un servizo ou ministerio recibido de Deus que é quen chama, unha misión que expropia a quen a recibe de si mesmo, de calquera outro proxecto de vida e da súa familia natural. Pertence xa para sempre ao Pobo de Deus, a Igrexa. Esta nova familia, consciente da debilidade humana, faise solidaria con el, roga por el, e nesa oración comprende que o ministerio recibido excede a capacidade do home. Soamente coa graza de Deus pode o sacerdote desenvolver fielmente a misión encomendada e servir con humildade e amor ao Pobo do Señor.
Na ordenación dos diáconos o bispo entrégalles o libro dos Evanxeos e dilles: Recibe o evanxeo do que fuches constituído mensaxeiro; converte en fe viva o que les, ensina o que fixeches fe viva e cumpre o que ensinas.
Unha recomendación que vale para todos, presbíteros, diáconos e leigos. 

Éxito da sardiñada parroquial do 1 de xullo

O éxito non  estivo na numerosa concorrencia, máis de 160 persoas. Nin nas sardiñas e churrasco, que sabían de máis. Nin nas cántigas e danzas, acompañadas por un  habelencioso grupo de gaitas. O éxito estivo na alegría e na amizade dos participantes, no servizo e na xenerosidade das persoas que prepararon mesas, asaron sardiñas e churrasco, limparon o salón e o deixaron listo para outra. Nas imaxes vemos removendo a queimada a José e mais a José Antonio. Abaixo todos os compoñentes dos Sete Magníficos.