Cáritas non é da Igrexa, é a
Igrexa
Son
frecuentes nas tertulias radiofónicas e televisivas as referenzas a bispos e
cregos máis ou menos afortunados nas súas declaracións e homilías. Case sempre
algún opinante modera a súa condena establecendo o que lle parece unha
cualificada distinción entre a chamada “Igrexa oficial” fronte á “Igrexa de
base”. Na primeira estarían o Papa, coa súa curia vaticana, os bispos e, sobre
todo, a súa expresión colexiada que é a Conferencia Episcopal, co seu
presidente actual en primeirísmo punto de mira. A expresión “Igrexa de base” é
menos precisa. Aquí comprendémola como sinónimo da Igrexa das parroquias e
crentes practicantes, os cristiáns de a pé.
En
contraposición ás figuras estiradas e murchas dos bispos e da “Igrexa oficial”
é frecuente escoitar dos tertulianos mediáticos un afervoado aprezo polo labor
de Cáritas neste momento de crise económica.
Cáritas ten como finalidade ser testemuño da fraternidade
da comunidade cristiá con todas as persoas, en especial coas máis empobrecidas
e excluídas, optando por unha sociedade máis solidaria, xusta e participativa.
Cáritas
non é unha ONG favorecida ou promovida pola Igrexa “oficial”. Cáritas é tan
“oficial” como unha catedral, a curia dunha diocese, un seminario ou unha
parroquia. En cada diocese o máximo responsable de Cáritas é o bispo.
O funcionamento de Cáritas
Cáritas,
logo, é a expresión organizada das
comunidades cristiás máis elementais, as parroquias, para facer a comunicación
de bens e mostrar a súa solicitude polo próximo necesitado. As parroquias
colaboran entre elas e así constítúen as Cáritas Interparroquiais. O bispo
coordina este labor desde a Cáritas Diocesana. As dioceses,
neste caso españolas, confedéranse e configuran a Cáritas Española.
Cáritas
funciona con gran eficacia porque é a Igrexa entre as casas dos veciños.
Na
Cáritas
parroquial aténdense as necesidades primarias do alimento, a vivenda, a
saúde (medicinas), traballo (orientación e bolsas), ben resolvendo, ben
orientando as posibles solucións. Este funcionamento parroquial é garantía de
eficacia e de cautela fronte ás
pillerías ou enganos dos aproveitados. Quen chega pedindo axuda a unha Cáritas
parroquial sempre é remitido á parroquia do seu domicilio.
Cáritas séntese animada por unha misión permanente e irrenunciable:
ser igrexa pobre e para os pobres. A dignidade inviolable da persoa e a total
oposición a todas as formas de pobreza, opresión, inxustiza e desigualdade
social son os principios dirixentes do labor de Cáritas Española.
As
Cáritas Interparroquiais e Diocesanas, e moi especialmente Cáritas Española, atenden
os problemas que superan a capacidade dunha parroquia e crean servizos diversos
en función dos colectivos máis indefensos, desde comedores e albergues ata
programas de promoción das persoas e centros de formación propios, coma o
modélico Centro Violetas de Cáritas
Interparroquial da Coruña, sen descoidar os estudos e publicacións necesarios
para coñecer as realidades, dalas a coñecer
e crear programas de atención sobre elas.
Recomendamos ao lector interesado as
páxinas web seguintes:
A.G.V.
Quitáchesme as palabras da boca, Andrés!! Unha apertiña.
ResponderEliminar