AS OFENSAS CONTRA OS SENTIMENTOS RELIXIOSOS

Código penal español. Artículo 525 

1. Incurrirán en la pena de multa de ocho a doce meses los que, para ofender los sentimientos de los miembros de una confesión religiosa, hagan públicamente, de  palabra, por escrito o mediante cualquier tipo de documento, escarnio de sus  dogmas, creencias, ritos o ceremonias, o vejen, también públicamente, a quienes  los profesan o practican.

2. En las mismas penas incurrirán los que hagan públicamente escarnio, de palabra o por escrito, de quienes no profesan religión o creencia alguna.

En 1977, dos aficionados al cine y devotos de Buñuel, Javier Krahe y Enrique Seseña, realizan su aportación al séptimo arte: un cortometraje en superocho titulado "Diez comentarios". Uno de los episodios, "Sobre la Cristofagia", es un chiste en el que se propone una receta de cocina ya que los católicos -según su propia doctrina- se comen el cuerpo de Cristo crudo. El experimento no trasciende el ámbito doméstico.

O parágrafo anterior, escrito por López Guereña, compañeiro e amigo de Javier Krahe, recolle a descrición do feito que está na orixe da acusación  de ofensa contra os sentimentos relixiosos, neste caso católicos, polos que foi xulgado o día 28 de maio pasado o cantautor Javier Krahe, día en que escribimos este “til”. O delicto tivo que ver coa difusión desa curtametraxe en Canal+ como fondo dunha entrevista biográfica a Krahe.

 De cando en cando, saltan á luz pública feitos similares, como bandas deseñadas, pezas de teatro, películas, cancións, pinturas e esculturas, co seu séquito de polémicas, declaracións e manifestacións colectivas de adhesión ou de condena. Por un lado parece maltratada a liberdade de expresión e a creatividade dos artistas. Por outro, os sentimentos relixiosos dos ofendidos (o código inclúe as ofensas aos non crentes) esixen custodia e reparación.

¡QUÉ LONXE ESTÁN ...!

Son moitos os artistas e críticos que ponderan especialmente a obra que provoca o lector, espectador, etc. Optan por crear pezas que rompan os esquemas, que sorprendan e escandalicen.

 En moitos deles esa actitude ou motivación persoal vén precedida ou acompañada dun sentido da vida que non compaxina co modelo burgués, occidental, convencional, aínda vivindo nel e a costa del. É fácil atopar inspiración e conseguir notoriedade construíndo textos, cadros, esculturas que parodian e fan burlan da familia, das relixións e doutras institucións e símbolos. A súa norma é a contracorrente. En moitos casos, resulta evidente o recurso fácil á grosería para gañar a complicidade dos amigos. Cando se trata da Igrexa, ou do Islam ou do Xudaísmo, o que evidencian estas “creacións” é o tremendo desafecto e distancia entre estes ámbitos “culturais” e o ámbito da fe e da relixión.

HUMOR NECESARIO

Recentemente  “L’Observatore romano” sorprendía a moitos ao facer un eloxio do catolicismo dos Simpson, coñecida serie de debuxos animados.   Esa loanza do xornal da Santa Sé indica así que a crítica non é de seu mala. A todos, e especialmente a máis dun bispo, nos é necesario gañar en sentido do humor. Aos crentes para saber rir coas nosas incoherencias e aos artistas para superar a fácil grosería e facer relucir entre as sombras a beleza, a verdade e mais o ben.

A.G.V.