SARDIÑADA CON HOMENAXE CARIÑOSA

      O venres, día derradeiro de xuño, reunímonos unhas cento oitenta persoas con ocasión da sardiñada anual. Este ano a sardiñada estaba prevista para o primeiro sábado de xullo pero desde o Concello nos advertiron que non habería permisos nese mes para facer lume.

    

     Eran dadas as oito e media da tarde cando D. Manuel, o párroco, colleu o micro e ofreceu unhas emotivas e sentidas palabras de agradecemento a Josefa, con motivo da súa xubilación como responsable da limpeza da igrexa parroquial por máis de trinta anos.

     Josefa, que estaba acompañada polo seu neto, non esperaba a merecida homenaxe que os alí reunidos lle dispensaron.

    Como recordo, o párroco entregoulle unha reprodución en prata dun cruceiro tradicional, no que ía gravado o nome de Josefa e a gratitude da parroquia de Santa Margarida.

  O equipo habitual de asadores comezara o seu labor algo despois das cinco da tarde.

        O equipo de camareiras e servizos auxiliares xa empezara a preparar o comedor desde un par de días antes. Nesa tarde remataron tan aprezable tarefa poñendo manteis, panos de papel, pratos, vasos e demais complementos de vaixela e de xantar. 

     As sardiñas, anque moi caras os días anteriores, chegaron cun prezo máis asequible. Consumíronse dous paxes completos, que veñen sendo trinta quilos. O complemento de churrasco, lambetadas e queimada estivo no seu punto, case xusto, anque sobrou algo de churrasco. Curiosamente non sobrou pan.

  


     As lambetadas finais, debidas á xenerosidade das espontáneas reposteiras, resultaron abundantes, case excesivas.

   A "Rianxeira", o "Andar miudiño", "Vivir na Coruña", Señor cura, señor cura" e tantas outras cantigas tradicionais resoaron con vigor nos locais parroquias. 

  

    Xa pasadas as once, en pequenos grupos de amigos e familiares, os comensais foron marchando, coa sensación común dunha festa grata, ben organizada, que serve para reforzar o sentido comunitario e fraterno de todos os participantes.