O GRAN DÍA DA FESTA DE SANTA MARGARIDA (26/08/2012)

   Como é tradicional a Festa de Santa Margarida na Coruña celebrámola o derradeiro domingo de agosto. O Parque - o antigo "monte"- énchese de xente que acode a entreterse e compartir con familiares e amigos as variadas atraccións e espectáculos organizados pola Comisión de Festas da cidade. 
   Moita desa xente non sabe que a razón de localizar no "Parque" tantos entretementos nun determinado domingo está na conmemoración relixiosa da santa mártir Margarida.  Os tempos mudan e cos tempos, os costumes. Nas romaxes acudíase á misa e despois viña  o comer xuntos, divertirse e bailar. 

   Desde hai uns anos, semella que hai dúas festas diferentes, que se ignoran unha a outra: por un lado, a da Santa, na súa parroquia e cos seus devotos; e por outro, a da  Comisión de Festas, no Parque, que conta tamén cos seus fregueses, ben dispostos ao consumo do polbo e do baile.
   Despois da Misa das 12,30, arredor da unha e media do mediodía, saíu en procesión a imaxe de Santa Margarida. A procesión da nosa santiña polas rúas próximas á igrexa é moito máis ca unha expresión de relixiosidade popular ou folclórica. 

   En primeiro lugar, a cruz procesional que abre a marcha identifica quen son os que a seguen: os cristiáns, fregueses de Santa Margarida,  e con eles os moitos forasteiros que veñen con motivo da festividade. 
   En segundo lugar, acompañar a imaxe e pasear con ela entre os domicilios dos veciños, é expresión da fe compartida e vivida na comunidade eclesial, neste caso representada pola comunidade parroquial. Na procesión van os fieis, grandes e pequenos,  xunto cos seus presbíteros. E van alegres, falando, mostrando con naturalidade, sen pretensións, a alegría e dignidade da fe que dá sentido ás súas vidas. 

   En terceiro lugar, coa imaxe da padroeira e coa propia presenza da comunidade eclesial polas rúas, estamos poñendo diante dos que nos enxergan un signo de santidade e de bendición: os que acompañamos a imaxe de Santa Margarida presentámonos coma os seus imitadores, os seus amigos. Ela intercede por nós e atrae a bendición de Deus, non soamente sobre os que a acompañamos, senón para todas as familias da parroquia, crentes ou non crentes.
   En cuarto lugar, unhas rúas que coñecen  ben os problemas e reivindicacións de tantas causas que afectan á vida das persoas e familias, coñecen tamén neste día a expresión pública e social da fe. 

   A fe sae corporativamente, eclesialmente, do recinto habitual onde se celebra e comparte, para expoñerse á luz pública, en concorrencia pacífica e positiva,  coma unha reivindicación da dignidade e do dereito dos crentes a vivila con liberdade e propoñela, non impoñela, coma oferta de humanización verdadeira e salvación definitiva.  
  Ao recollerse a procesión, un grupiño de gaiteiros -todos eles fregueses e no seu día participantes da catequese parroquial e hoxe no labor parroquial de distintos modos-, animaron aos concorrentes a botar unhas pezas de baile. 

   A interpretación, selecta nos temas e perfecta na execución,  era merecedora de máis ampla audiencia.  











Se ben é certo que
os músicos se sentiron
pagados pola inmediata
 resposta do público: 
os pés dos presentes 
non puideron resistirse 
ao máxico engado
das gaitas e outros instrumentos. 


  

   As palabras de agradecemento e parabéns do párroco pecharon ese momento festivo e senlleiro dunha comunidade parroquial que abertamente mostra e comparte a alegría de crer en Cristo.